Psihologija se izučava na Filozofskom faultetu, a psihijatrija je nadgradnja na osnovne medicinske studije i izučava se na Medicinskom fakultetu. Ovo već samo po sebi govori o vrsti informacija koje prikupljaju i kojima raspolažu psiholozi, a kojima psihijatri.
Psiholozi
Psihologe interesuje koji su prirodni potencijali i limiti nekog pojedinca. Proučavaju i na koji način okruženje i vreme u kojem živi taj pojedinac deluju stimulativno ili blokirajuće na njegove potencijale.
Potencijali su uslovljeni genetskim nasledjem. Uz odgovarajuću stimulaciju ovi potenijali razvijaju se u kapacitete te osobe, kao što su različita znanja, sposobnosti, veštine...
Psiholozi se bave kvalitetom života neke osobe, tj emotivnim i mentalnim problemima (ne bolestima) koje bi mogle da uspore ili ugroze razvoj njegovih potencijala a time i kvalitet njegovog života. Što bi rekli: da ne ostane slep pored očiju!
Ljude koji nas posećuju obično nazivamo klijentima, a ne pacijentima, jer to nisu bolesne osobe. Klijenti imaju probleme koje treba rešiti, a ne bolest koju treba izlečiti... To, naravno ne znači da psiholog nikad ne sretne emotivno ili mentalno bolesnu osobu.
Neki psiholozi rade u ekipi sa lekarima ili sa psihijatrima. Ipak, ogroman je broj psihologa koji rade u školama, u marketingu, u nastavi, u profesionalnoj orijentaciji, na raznim istraživanjima u institutima, u privatnoj praksi – savetovalištima.... Oni se sreću s velikim brojem ljudi koji imaju neke emotivne probleme, a ne bolesti.
Psihijatri
Psihijatar, obzirom na svoje osnovno znanje (telesno zdravlje pojedinca), proučava na koji način hemijski, metabolički, hormonski, mikrobiološki... procesi deluju na mentalno i emotivno funkcionisanje osobe. Po svojoj prirodi, oni se bave metalnim Zdravljem i Bolestima. Osobe koje sreću u svojim ordinacijama psihijatri nazivaju pacijentima.
Najjednostavnije rečeno, psiholozi se bave ljudima koji imaju emotivnih i mentalnih problema, a psihijatri ljudima koji su emotivno ili mentalno bolesni.
Složićete se i sami da neko ko je tvrdoglav, ko je plašljiv, tužan, nesiguran, zabrinut, nervozan – nije bolestan; on samo ima probleme koje treba rešiti. Zato mnogi ljudi kažu: „Meni nije potreban lek, potreban mi je razgovor“.
